Murakami

Twee Murakami’s heb ik tot nog toe gelezen en van twee Murakami’s heb ik tot nog toe gehouden. Ik weet niet hoe of waardoor, maar wat een prachtboeken schrijft die man toch. Niet dat ze je dag beter maken, of dat je de wereld als een mooiere plaats gaat zien. Neen, helemaal niet. Maar toch kun je die boeken niet neerleggen. (Ook al is het 12u ’s nachts en had je je voorgenomen om om 7u op te staan.) Ze gaan vaak over introverte jongeren die bijna imploderen van onzekerheid, over stroeve relaties en diepgewortelde ongelukkigheid. En toch zijn ze zo mooi. Zo waar. Murakami weet met een zachte maar zelfzekere vinger heel rustig precies aan te duiden wat de mens denkt, wat de mens is. Hij haalt uit complexe gevoelens net dat ene puntje, dat ene elementje waar al die andere chaos om draait. Hij legt zijn zachte vinger op de wonde. En zelfs al ben jij zo iemand die meer tijd dan je eigenlijk zou willen spendeert aan het analyseren van je eigen gedachten (én die van fictieve personages), soms tot je er zelf in verloren loopt, toch kent Murakami jou beter dan jijzelf. Geloof je me niet? Lees Murakami. En kom me dan gerust mijn ongelijk bewijzen. Graag zelfs.

PS Zie je die kleine gekleurde post-its? Daar zitten levenswijsheden.

Sherlock Holmes

Na elk verhaal denk ik: “Sir (Arthur Conan Doyle), you’re a genius.” 

Het is niet moeilijker dan dat. Ik heb intussen al menig verhaal verslonden en nooit was ik teleurgesteld. Elke keer opnieuw probeerde ik zelf het mysterie (gedeeltelijk) op te lossen en elke keer opnieuw bleek ik er mijlenver naast te zitten, maar was de ontknoping honderd keer beter dan wat ik zelf had bedacht. Het is absoluut de aangenaamste manier om met je neus op de beperkingen van je eigen creativiteit gedrukt te worden. En het zijn niet alleen die mysteries. Ze zijn geniaal, daar bestaat geen twijfel over, maar de manier waarop ze geschreven zijn … Ik schreef bijna: “de manier waarop Watson ze opschrijft”. Want dat is echt een groot deel van de charme: je gelooft écht dat Watson de avonturen hervertelt, met de ultrarealistische details die het nog echter maken, en voelt de bijzondere vriendschap (en soms ergernis) op zo’n natuurlijke manier. Deze personages zijn echt: Watson heeft moeten beloven dat hij bepaalde zaken niet opschreef voor de betrokkenen er geen hinder meer van konden ondervinden, Holmes is een trouwe maar moeilijke vriend en Baker Street is/was echt hun thuis. Ik betrap mezelf er soms op dat ik zo verstrikt raak in de wereld van Watson en Holmes dat ik de vierde wand bewust even moet doorbreken; om te zien dat er boven het toneel een geniale poppenspeler hangt: Sir Arthur Conan Doyle. En ik begrijp de reacties van de mensen volledig toen hij besloot Holmes te laten sterven: teleurstelling, verdriet en zelfs woede. Want waar haalt hij het recht vandaan om ons onze Sherlock af te pakken?

Deze prachtige, in stof ingebonden, editie werd uitgegeven door Race Point Publishing en staat mooi op het salontafeltje, maar zal daar nooit lang blijven liggen.