Dark Places

Pfoe, lezen kan heavy zijn. (Duuh; dat wisten we al; waar kom je nu mee af?; uiteraard; …) Maar écht, ik was er even niet goed van. Verklaring? Ik lees geen thrillers, maar deze leek zo goed dat ik een uitzondering op die regel maakte. Ik wil mezelf nu graag mijn excuses aanbieden. Want het was écht een goed boek; daarom ben ik er ook in begonnen en daarom ben ik ook blijven lezen. Maar veel fantasie hebben, een goede thriller lezen én daarna (zelfs uren later) proberen te slapen … da’s geen goede combinatie.

Of is dat net waarom andere mensen wel thrillers lezen? Vinden die het leuk om hun slaapkamerdeur te zien opengaan en de voetstappen van hun moordenaar te horen? Om dan ondanks hun gezond verstand toch maar even hun nachtlampje aan te steken en de – uiteraard – lege kamer te zien? Of hebben die geen last van dat gevecht van fantasie tegenover gezond verstand? Ik kan niet de enige zijn die hier last van heeft en thrillers verkopen goed, dus blijkbaar zijn mensen echt gek genoeg om dit vrijwillig te doorstaan. 

Maar om uiteindelijk toch maar even ter zake te komen: Gillian Flynn heeft een pracht van een thriller geschreven. Het is alweer even geleden dat ik hem las en de taal is mij niet opvallend bijgebleven, dus die zal  niet uitzonderlijk goed of slecht geweest zijn, maar het verhaal blijft mij wel bij. Ik kom nog steeds situaties of verhalen tegen die mij spontaan aan dit boek doen denken. En het einde is een goed voorbeeld van wat een einde kan zijn (in tegenstelling tot de typische rozengeur-en-maneschijn eindes of de theatrale ‘iedereen gaat dood’-eindes.*) Het boek heeft mijn vertrouwen in de mensheid zowel volledig om zeep geholpen als verbeterd (maar dit heft elkaar spijtig genoeg niet op!) en het zal mij nog een lange tijd bijblijven. Ik zou bijna overwegen om Gone Girl ook te lezen, maar dat zal dan toch niet voor meteen zijn.

Inderdaad een mooie psychologische studie (@Het Parool) en ‘adembenemend knap gecomponeerd’ (VN Detective en thrillergids)!

* Bah, leestekens…