Blood Meridian

Ik heb in mijn leven nog maar één slecht boek gelezen. Daarnaast heb ik ook één onleesbaar boek (niet) gelezen en nog een ander opgegeven omdat ik het te saai vond.

Dat laatste zou ik best nog een tweede kans willen geven omdat de deadline mij toen niet al te veel geduld gaf. Het onleesbare boek zou ik enkel nog eens vastpakken om aan andere mensen te bewijzen dat het echt onleesbaar is. Maar dat ene slechte boek is voor zo ver ik mij kan herinneren écht het enige slechte boek dat ik ooit gelezen heb. Voor alle tussengevallen had ik een mooie en tactvolle uitdrukking gevonden:

“ik wil het niet opnieuw lezen, maar het was een ervaring 

en ik ben blij dat ik het gelezen heb”

Die ‘ervaring’ zagen veel mensen als een ander woord voor ‘het was een rotslecht boek maar het is blijkbaar literatuur dus ik moet het wel goed vinden’. En toch meende ik het. Ooit schrijf ik daar nog wel eens over.

Nu moet ik – na deze lange inleiding – eerst eens ter zake komen: Blood Meridian van Cormac McCarthy. Info vooraf: ik ben een geweldige fan van Cormac McCarthy na The Road en No Country for Old Men, ik ben geen fan van geweld en martelingen in’t echt of op papier maar heb toch al heel wat gruwelijke scènes gelezen die toch goed waren. Maar dit boek – hoe dapper ik ook begon – heb ik na vier hoofdstukken ’s nachts uit mijn bed geslingerd.

En toch.

Ik ben er nog altijd niet uit of ik het nu verder wil lezen of niet en of ik het boek nu bij ‘slechte boeken’ wil classificeren of niet. Ik hoop op een second opinion. En wat moed. Dan heb ik het boek toch niet enkel gekocht omdat het een mooie cover had…

(Ooit volgt er hopelijk meer over dit ‘geval’.)