Het huis aan de Sont

Een waardevolle aanvulling …

Out of Africa is een prachtig boek met mooie beschrijvingen en exotische gebeurtenissen, maar heeft ook een verteller die moeilijk te doorgronden is. Karen Blixen vertelt over wat zij ziet en meemaakt en onthult zo onrechtstreeks enorm veel van zichzelf, maar natuurlijk enkel door de filter die ze zelf construeert. En het is die filter die de lezer met vragen achterlaat.

Het zijn geen bewuste vragen, maar aan het einde van Out of Africa heb je toch het gevoel dat je meer te weten wilt komen over die barones. Dat je wel eens aan haar toto’s en kikoejoe’s zou willen vragen hoe zij haar zagen. Hoe zij haar leiding en haar aanwezigheid ervoeren. Maar dat kun je niet, dus begin je zelf haar karakter in te vullen. Ze kan geen gemakkelijke vrouw geweest zijn en haar relatie met Denys Finch-Hatton was ook iets … aparts. Je vraagt je af of en hoe ze nog zal kunnen verder leven eens ze uit Afrika vertrokken is en of ze in eigen land ook zo’n farm (of mini-imperium) zal kunnen opbouwen. Want een andere levensstijl is moeilijk in te beelden voor deze unieke vrouw.

En dan blijkt dat Het huis aan de Sont al die vragen kan beantwoorden. Dat het zelfs een antwoord heeft op de vragen die je je wel al stelde, maar nog niet bewust geformuleerd had. Karen Blixen bleek inderdaad een erg moeilijk karakter te hebben gehad en kon geen andere rol meer aannemen dan de (aangetrouwde) barones die haar mini-imperium leidde. Het boek doet je ook begrijpen hoe ze de farm ooit in haar eentje heeft kunnen leiden (met onzichtbare zwarte handen die dat écht mogelijk maakten), maar ook hoe het mogelijk was dat ze die weer heeft verloren. Je krijgt een beter beeld van haar relatie met Denys en staat verstelt van haar vreemde en moeilijke relatie met àlle mannen in haar leven. Je begint haar te begrijpen en je ontwikkelt een medelijden met de vrouw, maar ook een ander en veel moeilijker gevoel. En wanneer Alfred dat gevoel dan in jouw plaats uitspreekt, voel je je betrapt maar ook opgelucht: misschien was het beter geweest als ze samen met Denys in dat vliegtuig had gezeten… Want dat medelijden, gemengd met haar onuitstaanbare grillen en eisen, doet de lezers bijna opgelucht ontspannen wanneer de barones haar laatste adem uitblaast. En als we eerlijk zijn, zien we datzelfde gevoel terugkomen bij de personages. Men is verdrietig, maar het einde van een tijdperk had zich al aangekondigd en er komt een rust over Rungstedlund, over de mensen die haar kenden.

En de kalme en evenwichtige Fru of Madam Carlsen? Die neemt het landgoed, de herinneringen en – vreemd genoeg – uiteindelijk ook een stukje van het karakter van de barones over. En Nils? Die deed wat ‘zijn’ barones niet kon: eindelijk de nieuwe, moderne wereld inluiden.

My Japanese husband thinks I'm crazy

IIIt’s a Texan in Tokyo show … ping!

Zo kwam ik uiteindelijk bij deze boeken uit: een Youtubekanaal van een jonge Texaanse en haar prettig gestoorde Japanse echtgenoot. Ze vertellen over hun leven in (en later in de buurt van) Tokyo en gunnen je een blik op het ‘echte’ leven in Japan – in tegenstelling tot wat er ons soms via de media bereikt. Ik ben/was niet eens zo geïnteresseerd in Japan, maar het is moeilijk om dit kanaal niet leuk te vinden. Daarom keek ik er ook naar uit om Grace’ boeken te kunnen lezen. Haar blog is erg populair (al heb ik die zelf nog niet gelezen) en haar Youtubekanaal is interessant en grappig, dus de boeken moesten wel een hit zijn. Daarenboven heeft ze ze in eigen beheer uitgegeven en de comics zelf getekend, dus ik wou wel eens kijken wat ze ervan gemaakt had.

Ik kan de boeken grofweg in drie woorden beschrijven en ik denk dat ze het er zelf ook mee eens zou zijn: grappig, lichtjes amateuristisch en interessant. Hier lees je waarom.

Grappig: je hoeft maar naar één vlog te kijken op het Youtubekanaal om te begrijpen dat Grace en Ryosuke (haar Japanse echtgenoot) geen saai boek kùnnen maken. Zoals ik al zei is Ryosuke allesbehalve de stoïcijnse Japanse zakenman en terwijl Grace voor de verfijnde humor zorgt, haalt Ryosuke te pas en te onpas zijn poop hat boven. Een geweldige combinatie die nooit verveelt en voor genoeg stof voor Grace’ comics zorgt.

Lichtjes amateuristisch: dit is het gevaar van boeken in eigen beheer uit te geven. In boek 2 of 3 vertelt ze zelf dat ze in boek 1 de paginanummers was vergeten en zo zijn er nog heel wat kleine imperfecties. Maar zoals ze zelf zegt: ‘perfection is stupid’. In dit geval vind ik het moeilijk om een standpunt in te nemen. In het dagelijkse leven hoeven we inderdaad niet altijd perfect te zijn, of zelfs perfectie na te streven, maar boeken heb ik persoonlijk wel graag perfect. Er staan echter kleine taalfouten in, zinsconstructies die niet erg vlot lopen, de drie boeken ontbreken aan structuur en een logische opvolging en zo zijn er nog wel wat ‘foutjes’ op te noemen. En toch is dat eigenlijk niet zo erg. Want de boeken zijn erg fijn om te lezen en een geweldige, interessante en informatieve, ontspanning. Dus deze opmerking mag niet ontbreken, maar ik neem er geen veroordelend standpunt over in.

Interessant: ik weet niet hoe vaak ik het woord ‘interessant’ al gebruikt heb in deze recensie, maar het is vast niet weinig. En dat is omdat het mij zelf ook verbaast. Ik had écht niets met Japan (zeker geen aversie, maar ook geen echte interesse) en toch heb ik al haar vlogs bekeken en intussen al haar boeken gelezen. (Aan de blog begin ik binnenkort.) Een volledig andere cultuur is sowieso interessant en de manier waarop ze erover vertellen maakt de informatie bijna verslavend. Ik wil nog net niet op vakantie vertrekken naar het unieke land (en dat is dan enkel omdat enkele andere landen voorrang krijgen.)

De boeken zijn dus zeker de moeite waard voor wie wat Engels kan en meer wilt leren over de Japanse cultuur en gewoontes. Zorg er gewoon voor dat je genoeg noedels in huis hebt, want hun uitleg over alle exotische lekkernijen doet je maag gegarandeerd grommen en je zal blij zijn met iets wat er toch een béétje aan doet denken!

Moeder, waarom lezen wij?

• Omdat het leuk is.
• Omdat het je leert hoe andere mensen denken en reageren.
• Omdat het je fantasie aan het werken zet.
• Omdat het je blik verruimt.
• Omdat het je nieuwe woorden leert zonder het te merken.
• Omdat het je ervaringen bijbrengt die je anders nooit opgedaan zou hebben.
• Omdat het je meer leert dan welk handboek dan ook.
• Omdat het je de kracht en pracht van taal laat zien.
• Omdat het je leert dat mensen anders kunnen én mogen zijn.
• Omdat het je helpt je gedachten, ideeën en gevoelens onder woorden te brengen.
• Omdat er niets fijners is dan eventjes wegdromen in je boek voor het slapengaan.
• Omdat het je toelaat een verhaal op je eigen tempo te ontdekken.
• Omdat het je een magisch gevoel geeft om te beseffen dat men jouw boek tientallen of zelfs honderden jaren geleden ook al las.
• Omdat lezers het niet vreemd vinden om aangesproken te worden over het boek dat ze vasthebben.
• Omdat boeken een wereld kunnen oproepen die al lang verloren leek.
• Omdat boeken een wereld kunnen bevatten die nog niet bestaat!
• Omdat boeken je een spiegel voorhouden.
• Omdat je zo heerlijk en intens boos kunt worden door een slecht einde.
• Omdat een boek en een kaars blijven werken als de elektriciteit uitvalt.
• Omdat je een date kunt afkeuren na een blik in zijn/haar boekenkast.
• Omdat een boek geen kortsluiting geeft als het in bad valt.

Én …

• Omdat je met een TV niet ’s avonds laat stiekem onder je dons kunt zitten met je zaklamp en je knuffel.

Limonade

Na Fourplay van Princess Misia ontdekt (en telkens weer herontdekt) te hebben, keek ik ongeduldig uit naar het moment waarop Limonade zou verschijnen. Als het op Fourplay leek, zou ik opnieuw moeten wennen aan de keuze van de ingrediënten, waarna ik de lekkere recepten toch een voor een zou uitproberen.

Toen ik het boek uiteindelijk had, bleek mijn voorspelling helemaal juist te zijn. Vijgenlimonade of bbq-limonade van gegrilde ananas is echt niet het meest exotische wat in dit boek staat. Zelf was ik erg gefascineerd door de komkommerlimonade. Komkommers zijn heerlijk in de zomer en erg verfrissend, dus besloot ik die limonade te maken toen onze ‘basis citroenlimonade’ op was. Dat we nog twee komkommers hadden die écht wel op moesten, kan er ook wel iets mee te maken gehad hebben. Zo avontuurlijk ben ik stiekem niet…

Maar goed: zo gezegd, zo gedaan. Basissiroop met honing gemaakt, de komkommers gemixt en door de zeef geduwd, meer citroenen geperst dan verwacht (100 ml citroensap betekende in dit geval drie citroenen) en dan alles samen in de koelkast gezet om af te koelen. Spannend! De gewone limonade was al lekker geweest, dus ik keek met volle vertrouwen uit naar de komkommerlimonade. En aangezien ik niemand enthousiast genoeg kreeg om als eerste te proeven, speelde ik zelf maar voor proefkonijn.

Hm… Een interessante smaak…

Dat stemde de anderen niet gerust. Na even nagedacht te hebben, zei ik dan maar dat het lekker was, maar nieuw. En een beetje vreemd, want ik proefde eerst citroenlimonade, dan heel intens komkommer en dan weer citroen. Maar wél heel verfrissend. Vreemd… En ik ben niet zeker of ik hem nog eens zal maken.

Maar nu de komkommerlimonade op is, sta ik wel te popelen om de andere recepten ook uit te proberen. Druivenlimonade bijvoorbeeld, en mojito limoenade, en honing en vanille limonade, en limonade van blauwe bessen en munt, en … Kortom, ik ben deze zomer nog wel even zoet. Santé!

De lange tocht

Het enige werk dat ik van Nicholas Sparks kende was ‘The Notebook’. De film dan nog. En dat was goed, want zo wist ik dat ik me aan een goed romantisch verhaal kon verwachten, maar dat ik me geen illusies moest maken over het literaire karakter. Ik zou gewoon een aantal uren vlotlezende ontspanning tegemoet gaan.

Mijn verwachtingen en de cover waren het erover eens dat het zo’n boek zou worden à la: ‘zet je hersencellen een versnelling lager en geniet.’ En dat heb ik gedaan. Van in het begin merkte ik dat dit boek qua taal geen hoogstaande literatuur was, maar dat het wél een goed verhaal zou worden. ‘The Notebook’ is niet zomaar een chick flick en dit verhaal bleek ook veel meer dan dat te zijn. Romantiek, ja, zeker, maar ook verrassende details, een goed uitgewerkte achtergrond, dynamische personages en een beeldende vertelstijl. Ik zat mee in de auto met de oude Ira, volgde Ruth door de galerijen en voelde het stof van Lukes ranch op mijn huid plakken. Het verhaal sleepte mij mee en de wisselende vertelperspectieven zorgden voor dynamiek en spanning in de vertelling. De cliffhangers halen dan wel de sensatiebeluste tiener in elke lezer boven, maar het werkt toch maar: je houdt je beter voor om het boek in het midden van een hoofdstuk weg te leggen, want het einde sleept je tegen wil en dank mee naar het volgende hoofdstuk (dat geen antwoorden op je vragen biedt, maar er enkel meer oproept, waardoor je het volgende wilt lezen, en dat zet je aan tot nog een hoofdstuk, enzovoort, enzovoort…)

Wanneer het verhaal je dan verdacht snel meegesleept heeft tot in het midden van de roman, begin je je al wel eens af te vragen wat Ira nu met Luke en Sophia te maken heeft. Maar je duwt die vraag weer naar de achtergrond en leest verder. Naar het einde toe begint die vraag echter vaker en vaker in je hoofd op te duiken en dan kun je het best proberen om eraan te weerstaan. Lees gewoon op een naïeve manier verder en probeer geen antwoorden te verzinnen. Je verpest het voor jezelf als je het antwoord al weet voor het verhaal eraan toe komt. (En hierbij heb je mijn oprechte excuses als je het je net door dit stukje wél begint af te vragen.)

Veel meer valt er eigenlijk niet te vertellen over deze roman. Het is zeker een aanrader als je lekker wilt wegdromen bij een romantisch verhaal dat erg vlot leest. En misschien nog één tip: als je niet van zeemzoete romantische eindes houdt, dan kun je beter stoppen met lezen voor de epiloog. De romantiek is ‘lief’ en mooi doorheen het verhaal, maar beleeft een zuurstokroze climax in de epiloog. Ken je dat moment waarop je iets eet wat veel te zoet is en de rillingen over je rug lopen? De epiloog gaf mij precies dat gevoel. Brrr…

Als sterren aan de hemel staan

Was me dat even schrikken. Het Nederlands bleek plots heel wat meer woorden te bevatten dan ik voor mogelijk hield…

Nee hoor. Dit boek staat niet vol moeilijke termen of vakjargon. Het staat wel vol met Noord-Nederlandse woorden, of zeg maar Hollands*. Op een van de eerste pagina’s vond ik al een woord dat ik niet begreep: de “slijter”. Euh wat? En een aantal pagina’s verder: “Ik heb geen zin in deze kutzooi.” Écht Hollands dus. En zo ging het maar door. Wel leuk hoor, en verrijkend, maar toch even schrikken. En aangezien een Vlaming nooit (gemeend) “Wat een kutzooi!” zou zeggen, is het ook wel een beetje moeilijk om je te identificeren met de personages. Maar goed, dat is niet onoverkomelijk.

Terug naar het begin: ik koos dit boek eigenlijk voor de cover. Hij is vrolijk, valt op en is eerlijk. (Al vraag ik me wel af of er geen ‘de’ ontbreekt in de titel.)  Bij het beginnen met lezen kwam ik dus ‘slijter’ tegen, wat een indicatie bleek te zijn voor de rest van het boek, maar dat stoorde eigenlijk niet. Ik hield me gewoon voor dat het een ‘Hollands’ boek was en verwachtte dan ook niets anders. De ‘kutzooi’ vulde dat plaatje alleen maar in. De schrijfstijl bleek zoals verwacht te zijn: meer op inhoud dan op stijl gericht, maar nog steeds aangenaam en vlot te lezen. Het verhaal ging dezelfde kant op. Het is geen boek waar men in 2350 nog over zal spreken, maar voor de mens van vandaag is het wel een fijn en ontspannend boek.

Wat ik zeker ook waardeerde aan het verhaal is de uitwerking van de personages. Rhys is niet enkel en alleen maar een eikel en Ben is niet puur lief en knap. Daarnaast staan de nevenpersonages niet zonder meer aan Rachels kant bij elke beslissing en is Rachel zelf een leuk personage met pit dat meer aan zichzelf twijfelt dan nodig. Een aandoening waar veel vrouwen last van hebben.

Het is een erg vrolijke, meeslepende, vlotlezende roman die ideaal is voor op de trein, aan het zwembad of ’s avonds laat in je bed. Net geen vierhonderd pagina’s, maar je bent er zo door.

* Voor de Nederlanders: 

In Vlaanderen bestaan er grofweg drie varianten van het Nederlands: het (algemeen) Nederlands dat niemand spreekt, ‘onze’ versie van dat Nederlands en ‘jullie’ versie van dat Nederlands. Onze versie heet dan Vlaams, jullie versie heet dan Hollands. We weten best dat niet heel Nederland Holland is en we weten ook best dat jullie niet allemaal ‘Hollands’ spreken, maar zoals wij écht oer-Vlaams hebben, hebben jullie echte Hollandse klanken, woorden en uitdrukkingen. Dus Hollands is voor mij niet zomaar de Noord-Nederlandse variant van het Nederlands, maar de ‘héél erg verschrikkelijk Hollandse’ variant van het Nederlands. Die staat zo ongeveer vijf lichtjaren verwijderd van ‘ons’ Vlaams. Maar we horen dat als goede buren verdraagzaam (doch lichtjes argwanend) aan.