Het enige werk dat ik van
Nicholas Sparks kende was ‘The Notebook’. De film dan nog. En dat was goed,
want zo wist ik dat ik me aan een goed romantisch verhaal kon verwachten, maar
dat ik me geen illusies moest maken over het literaire karakter. Ik zou gewoon
een aantal uren vlotlezende ontspanning tegemoet gaan.
Mijn verwachtingen en de
cover waren het erover eens dat het zo’n boek zou worden à la: ‘zet je
hersencellen een versnelling lager en geniet.’ En dat heb ik gedaan. Van in het
begin merkte ik dat dit boek qua taal geen hoogstaande literatuur was, maar dat
het wél een goed verhaal zou worden. ‘The Notebook’ is niet zomaar een chick flick en dit verhaal bleek ook
veel meer dan dat te zijn. Romantiek, ja, zeker, maar ook verrassende details,
een goed uitgewerkte achtergrond, dynamische personages en een beeldende
vertelstijl. Ik zat mee in de auto met de oude Ira, volgde Ruth door de
galerijen en voelde het stof van Lukes ranch op mijn huid plakken. Het verhaal
sleepte mij mee en de wisselende vertelperspectieven zorgden voor dynamiek en
spanning in de vertelling. De cliffhangers halen dan wel de sensatiebeluste
tiener in elke lezer boven, maar het werkt toch maar: je houdt je beter voor om
het boek in het midden van een hoofdstuk weg te leggen, want het einde sleept
je tegen wil en dank mee naar het volgende hoofdstuk (dat geen antwoorden op je
vragen biedt, maar er enkel meer oproept, waardoor je het volgende wilt lezen,
en dat zet je aan tot nog een hoofdstuk, enzovoort, enzovoort…)
Wanneer het verhaal je
dan verdacht snel meegesleept heeft tot in het midden van de roman, begin je je
al wel eens af te vragen wat Ira nu met Luke en Sophia te maken heeft. Maar je
duwt die vraag weer naar de achtergrond en leest verder. Naar het einde toe
begint die vraag echter vaker en vaker in je hoofd op te duiken en dan kun je
het best proberen om eraan te weerstaan. Lees gewoon op een naïeve manier
verder en probeer geen antwoorden te verzinnen. Je verpest het voor jezelf als
je het antwoord al weet voor het verhaal eraan toe komt. (En hierbij heb je
mijn oprechte excuses als je het je net door dit stukje wél begint af te
vragen.)
Veel meer valt er
eigenlijk niet te vertellen over deze roman. Het is zeker een aanrader als je
lekker wilt wegdromen bij een romantisch verhaal dat erg vlot leest. En
misschien nog één tip: als je niet van zeemzoete romantische eindes houdt, dan
kun je beter stoppen met lezen voor de epiloog. De romantiek is ‘lief’ en mooi
doorheen het verhaal, maar beleeft een zuurstokroze climax in de epiloog. Ken
je dat moment waarop je iets eet wat veel te zoet is en de rillingen over je
rug lopen? De epiloog gaf mij precies dat gevoel. Brrr…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten