Was me dat even schrikken. Het Nederlands bleek
plots heel wat meer woorden te bevatten dan ik voor mogelijk hield…
Nee hoor. Dit boek staat
niet vol moeilijke termen of vakjargon. Het staat wel vol met Noord-Nederlandse
woorden, of zeg maar Hollands*. Op een van de eerste pagina’s vond ik al een
woord dat ik niet begreep: de “slijter”. Euh wat? En een aantal pagina’s
verder: “Ik heb geen zin in deze kutzooi.” Écht Hollands dus. En zo ging het
maar door. Wel leuk hoor, en verrijkend, maar toch even schrikken. En aangezien
een Vlaming nooit (gemeend) “Wat een kutzooi!” zou zeggen, is het ook wel een
beetje moeilijk om je te identificeren met de personages. Maar goed, dat is
niet onoverkomelijk.
Terug naar het begin: ik
koos dit boek eigenlijk voor de cover. Hij is vrolijk, valt op en is eerlijk.
(Al vraag ik me wel af of er geen ‘de’ ontbreekt in de titel.) Bij het beginnen met lezen kwam ik dus
‘slijter’ tegen, wat een indicatie bleek te zijn voor de rest van het boek,
maar dat stoorde eigenlijk niet. Ik hield me gewoon voor dat het een ‘Hollands’
boek was en verwachtte dan ook niets anders. De ‘kutzooi’ vulde dat plaatje
alleen maar in. De schrijfstijl bleek zoals verwacht te zijn: meer op inhoud
dan op stijl gericht, maar nog steeds aangenaam en vlot te lezen. Het verhaal
ging dezelfde kant op. Het is geen boek waar men in 2350 nog over zal spreken,
maar voor de mens van vandaag is het wel een fijn en ontspannend boek.
Wat ik zeker ook
waardeerde aan het verhaal is de uitwerking van de personages. Rhys is niet
enkel en alleen maar een eikel en Ben is niet puur lief en knap. Daarnaast
staan de nevenpersonages niet zonder meer aan Rachels kant bij elke beslissing
en is Rachel zelf een leuk personage met pit dat meer aan zichzelf twijfelt dan
nodig. Een aandoening waar veel vrouwen last van hebben.
Het is een erg vrolijke,
meeslepende, vlotlezende roman die ideaal is voor op de trein, aan het zwembad
of ’s avonds laat in je bed. Net geen vierhonderd pagina’s, maar je bent er zo
door.
* Voor de Nederlanders:
In Vlaanderen bestaan er grofweg drie varianten van het Nederlands: het
(algemeen) Nederlands dat niemand spreekt, ‘onze’ versie van dat Nederlands en
‘jullie’ versie van dat Nederlands. Onze versie heet dan Vlaams, jullie versie
heet dan Hollands. We weten best dat niet heel Nederland Holland is en we weten
ook best dat jullie niet allemaal ‘Hollands’ spreken, maar zoals wij écht
oer-Vlaams hebben, hebben jullie echte Hollandse klanken, woorden en
uitdrukkingen. Dus Hollands is voor mij niet zomaar de Noord-Nederlandse
variant van het Nederlands, maar de ‘héél erg verschrikkelijk Hollandse’
variant van het Nederlands. Die staat zo ongeveer vijf lichtjaren verwijderd
van ‘ons’ Vlaams. Maar we horen dat als goede buren verdraagzaam (doch lichtjes
argwanend) aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten