Enkele kortverhalen hadden van mij een grote Márquezfan
gemaakt, dus was ik erg blij met Honderd
jaar eenzaamheid. Toegegeven, ik ben meestal geen fan van dikke boeken,
maar ik dacht: ‘Hoe erg kan het zijn?’
Wel … erg. Laat ons zeggen dat ik het voorlopig bij zijn kortverhalen hou.
Ik ben vol goede moed beginnen lezen, ik heb geprobeerd om
Arcadio, Arcadio en Arcadio uit elkaar te houden, ik heb geprobeerd om geduldig
te wachten op de verhaallijn … Maar na bijna de helft van het boek gelezen te
hebben, heb ik het toch moeten wegleggen. Het werd me gewoon te ingewikkeld en
te … saai?
Ik hou nog altijd van de schrijfstijl van Márquez en ik heb
mij niet echt verveeld tijdens het lezen, maar het verhaal lijkt gewoon nergens
naartoe te gaan. En de 101 Buendías met hun rare familiebanden en op elkaar
lijkende namen, maken het er niet beter op. Zeker toen ik op Goodreads las dat
het er niet beter op zou worden (integendeel), zag ik geen reden meer om nog
door te gaan met lezen. Misschien geef ik het later nog eens een kans, maar
voorlopig beland je half ongelezen in de kast, Márquez. Sorry.
Wie echter geïnteresseerd is in de Latijns-Amerikaanse
geschiedenis en geen probleem heeft met dikke boeken of ongeduld, moet dit boek
zeker een kans geven!
PS Mijn complimenten aan de vertaler (en redacteur(s))! Aangenaam geschreven en leesbaar voor het hele taalgebied!
En toch is het boek de moeite waard om te lezen ondanks de verwarrende namen. Uiteindelijk krijg je wel vat op de personages in de familie, een geschiedenis die zich over verschillende generaties uitstrekt. Je moet wel op een moment lezen dat je tijd hebt om door te zetten anders geraak je gegarandeerd het spoor bijster.
BeantwoordenVerwijderen