Dit boek heeft drie dingen voor
mij gedaan. Als eerste gaf het mij een aantal uren puur lees- en kijkplezier.
De prachtige foto’s van bijzondere momenten, de begeleidende tekst die soms
grappig, soms serieus en soms zelfs emotioneel is, de blikken van Obama … Het
is echt een plezier om dit zware boek te doorbladeren. En dus aan deze kant van
de situatie te staan. Want dat brengt me bij het tweede ding dat het voor mij
gedaan heeft. Het heeft me een eindeloos respect gegeven voor Pete Souza, Obama
en zijn familie. Ik had niet graag aan de andere kant van het boek gestaan. De
voorgenoemde mensen hebben zich die acht jaren uit de naad gewerkt, letterlijk
van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en elk hun eigen enorme
verantwoordelijkheid gedragen. Zonder te ver uit te weiden, kan ik zeggen dat
ik in geen van hun schoenen had willen staan, maar ik bewonder hen wel voor wat
ze gedaan, ondergaan en verwezenlijkt hebben. En dat brengt me dan weer bij het
derde puntje: wat mis ik de Obama’s … (En dat laat ik voor zich spreken.)
Het (kunnen) lezen van dit boek,
dat een unieke inkijk geeft in het dagelijkse leven van een president, heeft mij
dankbaar en – zonder overdrijven – veranderd achtergelaten. Het is een prachtig
geschenk voor jezelf, voor anderen en voor de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten